Ważniejsze miejsca: willa przy ul. Tuwima
Bibliografia: Bielawa J., 2012. [MK]
Urodził się 6 marca 1891 roku w Nagoszynie koło Dębicy. Filolog, nauczyciel, muzyk, działacz społeczny. W latach 1910–1914 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a po ukończeniu studiów, w listopadzie 1914 roku, zamieszkał w Zakopanem.
Od września 1916 roku pracował w prywatnym gimnazjum z prawami szkół państwowych w Zakopanem, początkowo jako wychowawca w internacie, a następnie nauczyciel języka polskiego, łaciny i greki. Uczył także śpiewu i prowadził szkolny chór. Przez rok, od września 1936 do października 1937 roku, był dyrektorem liceum. Za jego kadencji odbyły się uroczystości z okazji 25. rocznicy założenia szkoły, podczas których nadano jej nazwę Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Oswalda Balzera w Zakopanem. W szkole tej pracował aż do roku 1976, kiedy to przeszedł na emeryturę.
Marian Maurizio-Abramowicz tak wspominał swojego gimnazjalnego profesora:
Kulturę klasyczną, opartą na łacinie […] zawdzięczam profesorowi Bielawie, który nam ją ukazywał – można by powiedzieć – w sposób romantyczny: literatura antyczna jakoś sama się w wyobraźnię wsączała […]. On też niestrudzenie uczył nas śpiewu, zorganizował chór, wcale nie najgorszy.
Bielawa przez wiele lat był dyrygentem zakopiańskich chórów. W 1928 roku, wraz z Józefem Mistrzykiem, założył chór „Echo Tatrzańskie”, a w 1948 roku chór „Wierchy”. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko–rosyjskiej w 1920 roku. W czasie drugiej wojny światowej uczestniczył w tajnym nauczaniu.
Zmarł w Zakopanem 27 marca 1990 roku w wieku 99 lat.
Miejsca związane z Józefem Bielawą: Liceum Ogólnokształcące im. Oswalda Balzera przy ul. Słonecznej 1; Nowy Cmentarz przy ul. Nowotarskiej; dom rodzinny przy ul. Żeromskiego 39
