Jadwiga Surzycka

Urodziła się 28 maja 1858 roku w Warszawie. Dwudziestego ósmego listopada 1878 roku wyszła za mąż za Jana Alfonsa Surzyckiego. Przez wiele lat mieszkała w Zakopanem w willi Jadwiniówka, zbudowanej dla niej przez ojca w 1885 roku. Zrobiła bardzo dużo dla utrwalania jego dobrej pamięci w świadomości społecznej nie tylko mieszkańców Zakopanego, lecz także w świadomości Polaków. Jak pisali Barbara i Jan Izdebscy:

Mąż Jadwigi, Jan Alfons Surzycki, był jednym z najbardziej prominentnych działaczy gospodarczych 2 poł. XIX wieku działających na terenie Królestwa Polskiego i zachodniej części Cesarstwa Rosyjskiego. Po studiach prawniczych w Szkole Głównej Warszawskiej, ekonomii i handlu w Antwerpii i Wiedniu oraz odbyciu rocznej praktyki w banku w Paryżu, uzyskał między innymi posadę dyrektora w Towarzystwie Akcyjnym Warszawskiej Fabryki Stali Tyglowej i Wyrobów Stalowych, a następnie dyrektora w Zakładach Putiłowskich w Petersburgu w latach od 1884-1890, w których Towarzystwo Akcyjne w Warszawie miało udziały.

Za jego przykładem inni działacze gospodarczy i urzędnicy zagłębia sosnowickiego kupowali działki i budowali wille letniskowe (np. Wincenty Kossakowski wybudował na działce nieopodal Domu Chałubińskiego willę Korwinówka, późniejszą Okszę, a Hieronim Kondratowicz postawił na Szymaszkowej willę Pod Wykrotem).

Jadwiga Surzycka wraz z bratem, Ludwikiem Chałubińskim, ofiarowała w 1890 roku parcelę pod budowę pierwszego budynku Muzeum Tatrzańskiego, wzniesionego według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego w 1892 roku (spłonął w 1921 r., po urządzeniu w nim Domu Wycieczkowego im. J. Stolarczyka). Ogłosiła ciekawe wspomnienia pt. „Moje” Zakopane, publikowane na łamach „Echa Tatrzańskiego” w 1919 roku, poświęcone głównie Tytusowi Chałubińskiemu i księdzu Józefowi Stolarczykowi.

Zmarła 10 lutego 1941 roku w Pabianicach.