Mariusz Zaruski

Urodził się 31 stycznia 1867 roku w Dumanowie na Podolu. Taternik, ratownik górski, narciarz, generał Wolska Polskiego, działacz społeczny, malarz, pisarz i poeta. Studiował na uniwersytecie w Odessie. Został aresztowany za działalność niepodległościową i zesłany do Archangielska. W 1901 roku  rozpoczął studia malarskie na ASP w Krakowie.

W Zakopanem zamieszkał w 1904 roku. Był aktywnym taternikiem, w szczególności przyczynił się do rozwoju taternictwa zimowego, dokonał wielu pierwszych przejść zimowych w Tatrach. Jeden z pierwszych propagatorów i instruktorów narciarstwa, napisał podręcznik narciarstwa i pierwszy przewodnik narciarski po Tatrach. Eksplorował także tatrzańskie jaskinie.

Był głównym inicjatorem powstania w 1909 roku Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego i jego pierwszym naczelnikiem. Działał aktywnie w Towarzystwie Tatrzańskim i jego sekcjach. Pisywał do zakopiańskich gazet i był redaktorem pisma „Zakopane” (1908–1914). Wydał także książki: Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (1922) oraz Na bezdrożach tatrzańskich (1923).

Lata pierwszej wojny światowej spędził w Legionach, a w roku 1918 był jednym z czołowych polityków Rzeczpospolitej Zakopiańskiej. Po wojnie pozostał w wojsku. Pełnił funkcję adiutanta prezydenta Stanisława Wojciechowskiego. Dosłużył się stopnia generała brygady. Po odejściu z wojska zajął się organizacją polskiego żeglarstwa, był kapitanem żaglowca „Zawisza Czarny”. W Zakopanem bywał już tylko okazjonalnie.

W czasie wojny został aresztowany we Lwowie. Zmarł w radzieckim obozie w Chersoniu w kwietniu 1941 roku.