Stanisław Ignacy Witkiewicz

Syn Marii z Pietrzkiewiczów i Stanisława Witkiewicza urodził się 24 lutego 1885 roku w Warszawie. Był malarem, fotografikiem, teoretykiem sztuki, dramaturgiem i filozofem. M.in. wraz z Leonem Chwistkiem, Tytusem Czyżewskim, Tymonem Niesiołowskim, braćmi Andrzejem i Zbigniewem Pronaszkami oraz Augustem Zamoyskim współtworzył w polskiej sztuce formizm, inspirowany włoskim futuryzmem i niemieckim ekspresjonizmem. Należy do kultowych postaci Zakopanego.

W czerwcu 1890 roku zamieszkał z rodzicami w Zakopanem, gdzie – z dłuższymi i krótszymi przerwami (najdłuższa to wyjazd z Bronisławem Malinowskim do Australii w 1914 r., przerwany powrotem do Rosji i kilkuletnim epizodem wojskowym w armii carskiej w latach 1914–1918) – mieszkał na stałe do 1939 roku. Jego rodzicami chrzestnymi byli Helena Modrzejewska i Jan Krzeptowski Sabała (1891).

Od dziecka interesował się fotografią. Studiował malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuki (1904–1905 w pracowni Jana Stanisławskiego). Do 1912 roku (do 1908 r. wraz z ojcem, który musiał wyjechać na leczenie do Lovrany) w Zakopanem mieszkał wraz z matką w chałupie Józefa Ślimaka stojącej w miejscu dzisiejszej „Watry”, a następnie przeważnie w pensjonatach dzierżawionych przez matkę: „Nosal” na Bystrem (1912–1914), „Wawel” przy ul. Krupówki (1918–1921), „Tatry” przy ul. Chramcówki, obecnie Do Samków (1921–1925), „Elektron” przy ul. Kościuszki (1925–1926), „Zośka” przy ul. Krupówki (1926–1930). Następnie mieszkał w willi „Olma”, początkowo wraz z matką (1930–1931), a po jej śmierci samotnie (1931–1933). Ostatnim miejsce zamieszkania Witkacego była willa „Witkiewiczówka” na Antałówce (dawna willa „Na Antołówce”, której nazwę w tym właśnie czasie zmieniono na obowiązującą do dzisiaj).

W 1923 roku poślubił Jadwigę z Unrugów. W latach 1925–1927 prowadził w „Morskim Oku” Teatr Formistyczny, gdzie wystawiano jego sztuki” m.in. Wariata i zakonnicę, Nowe Wyzwolenie i Pragmatystów. W tym samym czasie rozpoczęła działalność jego Firma Portretowa. Jednak główną jego pasją życiową była filozofia (prowadził nawet wykłady na kursach wakacyjnych w Zakopanem).

W Zakopanem mieszkał niemal do końca sierpnia 1939 roku. Wyjechał do Warszawy 25 sierpnia, gdzie dotarł dzień później. 5 września, wraz z Teresą Korzeniowską, uciekając przed frontem na wschód, dotarł około połowy miesiąca do wsi Jeziory, gdzie po informacji o przekroczeniu 17 września granicy polskiej przez armię czerwoną, popełnił dzień później samobójstwo. Został pochowany na miejscowym cmentarzu. W 1988 roku odbyło się nagłośnione przez ówczesne władze państwowe przeniesienie prochów artysty do grobu matki na Pęksowym Brzyzku, co w krótkim czasie okazało się grubą pomyłką i sprowadzone wówczas szczątki ekshumowano w 1994 roku i po przewiezieniu do Jezior złożono na cmentarzu w miejscu poprzedniego pochówku.