Ważniejsze miejsca: Willa Olma przy ul. Zamoyskiego 7; dawne sanatorium Czerwonego Krzyża przy ul. Chramcówki 15; dawne Sanatorium Pocztowców (Sanato) przy ul. Wierchowej 5; dawne Sanatorium Wojskowe w Kościelisku

Bibliografia: Talewski R., 1985; Pinkwart M, Długołęcka-PInkwart L., 2006. [ZM]

Urodził się w rodzinnym dworku niedaleko Witebska. Był lekarzem, lecz od młodości interesowało go malarstwo. W 1912 roku ukończył Wojskową Akademię Medyczną w Petersburgu. Początkowo służył jako lekarz w różnych formacjach w armii rosyjskiej, zostając w czasie pierwszej wojny światowej ordynatorem szpitala wojskowego w Wilnie. W lutym 1919 roku wstąpił do wojska polskiego. Najpierw pełnił funkcję komendanta szpitala wojskowego w Siedlcach, następnie został lekarzem 4. pułku Strzelców Granicznych na Pomorzu i jeszcze w tym samym roku znalazł się w Zakopanem jako oficer łącznikowy przy sanatorium Czerwonego Krzyża. Został starszym ordynatorem w Wojskowym Sanatorium w Kościelisku. Trzydziestego września 1929 roku przeszedł w stan spoczynku w stopniu majora. W latach 1928–1934 był dyrektorem Sanatorium Pocztowców na Antałówce. W 1934 roku przeprowadził się do Chodzieży.

Jego zainteresowania malarskie można wiązać z tym, że malarzami byli jego dwaj bracia. Malował akwarelą oraz olejem – głównie pejzaże i portrety. Od 1923 roku wystawiał swoje obrazy w Zakopanem, Poznaniu, Łodzi, Katowicach, Warszawie oraz Budapeszcie. Przyjaźnił się ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem, współtworzył wraz z nim Teatr Formistyczny i podobnie jak on eksperymentował z narkotykami, malując pod ich wpływem. W latach 1930–1933 obaj mieszkali w willi Olma przy ulicy Krupówki 52 (obecnie ul. Zamoyskiego 7).

Z zamiłowania zgłębiał filozofię, zajmował się też hipnozą i parapsychologią. Był autorem prac naukowych dotyczących leczenia gruźlicy oraz psychiki człowieka.

W czasie drugiej wojny światowej internowano go w obozie na Węgrzech, gdzie napisał dwie obszerne rozprawy filozoficzne: Człowiek istota poznająca oraz Kosmos. Nowy pogląd naukowy. Był znawcą twórczości Witkacego i miał największą kolekcję jego pastelowych portretów, którą – już po jego śmierci – kupiło Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku. Pozostawił też wspomnienia o przyjacielu, opublikowane we fragmencie w 1957 roku (Birula-Białynicki T., 1957).

Jak pisał Roman Talewski:

Dnia 10 lipca 1956 roku, zupełnie świadomy zbliżającego się kresu, z filozoficznym spokojem zamknął oczy, jak gdyby przysposabiał się znowu do wygłoszenia pogadanki na temat duszy, ducha, Boga.

Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim [Talewski R., 1985, s. 45].

Galeria zdjęć