Kazimierz Brzozowski

Urodził się 26 września 1871 roku w Pińsku. Był malarzem, grafikiem i projektantem kilimów. Z powodu zagrożenia gruźlicą około 1895 roku przeniósł się do Zakopanego, gdzie jego matka Emilia prowadziła pensjonaty Murań i Szałas przy ulicy Kasprusie. Uprawiał taternictwo i narciarstwo.

Po Tatrach chodził od około 1898 roku, m.in. z Klimkiem Bachledą, Stanisławem Eljaszem-Radzikowskim i Michałem Kirkorem. W 1902 roku dokonał samotnie pierwszego przejścia nowego szlaku na Giewont, żlebem nazwanym potem – jak uważał Witold Paryski niesłusznie – Żlebem Kirkora. Był jednym z pierwszych narciarzy zakopiańskich. W 1909 roku był z sygnatariuszem odezwy postulującej utworzenie Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, a potem jego współzałożycielem i członkiem pierwszego zarządu.

Działał w licznych organizacjach społecznych w Zakopanem, m.in. Towarzystwie Upiększania Zakopanego, Towarzystwie „Sztuka Podhalańska” (członek zarządu, potem prezes), Towarzystwie Muzeum Tatrzańskiego (członek zarządu), Komitecie Uczczenia Pamięci Jana Kasprowicza (sekretarz). W latach 1903–1906, z przerwami, redagował „Przegląd Zakopiański”. W 1910 był współzałożycielem, a potem dyrektorem spółdzielni tkactwa artystycznego „Kilim” w Zakopanem, które wprowadziło kilimiarstwo do przemysłu chałupniczego na Podhalu. Jak pisała Irena Huml:

[…] Artystycznym inspiratorem i orędownikiem rozwoju artystycznego kilimu zakopiańskiego był Kazimierz Brzozowski, jeden z czołowych twórców tego gatunku sztuki [Huml I., 1978, s. 45].

Brzozowski malował pejzaże tatrzańskie i portrety, wystawiał od 1902 roku, projektował kilimy i meble, łącząc elementy zdobnictwa podhalańskiego ze stylizowanymi motywami roślinnym, projektował plakaty, fotografował Tatry, a jego zdjęcia ukazywały się w różnych czasopismach (m.in. w „Naszym Kraju”). W ostatnich latach życia pracował w Muzeum Tatrzańskim, wykonując artystyczne oprawy książek.

Zmarł 10 stycznia 1945 roku. Został pochowany na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej.