Mieczysław Karłowicz

Syn Jana Karłowicza (1836–1903) – historyka, etnografia, językoznawcy i muzyka – urodził się w Wiszniewie 11 grudnia 1876 roku. Muzyk, jeden z największych polskich kompozytorów-symfoników, wybitny taternik i narciarz, współinicjator założenia Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego.

Po raz pierwszy przyjechał do Zakopanego w 1889 roku jako trzynastoletni chłopiec. Z matką i rodzeństwem mieszkał wtedy w domu przewodnika Jana Stopki, a z przew. Janem Kubinem był na Czerwonych Wierchach i przeszedł przez Zawrat do Morskiego Oka. Powtórnie spędzał lato w Zakopanem w 1892 roku, mając lat szesnaście. Tym razem mieszkał najpierw w „Klemensówce”, a następnie w „Hotelu Warszawskim” w Jaszczurówce. Chodził na wycieczki z przewodnikiem Janem Stopką. Owego lata wystąpił po raz pierwszy z publicznym koncertem jako skrzypek, w sali drewnianego Dworu Tatrzańskiego.

Wakacje 1893 i 1894 roku spędził Karłowicz ponownie w Zakopanem. Po ośmioletniej przerwie, w 1902 roku wrócił w Tatry i bywał w nich teraz corocznie, a w 1907 roku osiadł w Zakopanem na stałe, mieszkając początkowo w willi „Limba” przy ul. Ogrodowej, potem w „Lilianie” przy ówczesnej ul. Chramcówki i wreszczcie w „Lutni” przy ul. Sienkiewicza. W okresie tym większość swych wycieczek odbywał bez przewodnika, m.in. dokonując pierwszych wejść na szereg wybitnych turni: Wielka Kołowa Turnia(samotnie w 1907 r.), Ciężka Turnia (w 1908 r. z Włodzimierzem Boldireffem), Zadnia Jaworowa Turnia (też w 1908 z Boldireffem). Wspólnie z Romanem Kordysem dokonał w 1908 roku pierwszych wejść zimowych na Kościelec, przez Krzyżne na Wołoszyn i na Żółtą Turnię.

Wiele dzieł symfonicznych skomponował Karłowicz w całości lub częściowo w Zakopanem, dziesięć pieśni ułożył do słów poezji Kazimierza Tetmajera, a także utwór na fortepian do melodeklamacji tekstu tegoż: Na Anioł Pański.

Dnia 8 lutego 1909 roku, w czasie samotnej wycieczki narciarskiej, mimo swego doświadczenia górskiego i ostrożności, zginął w lawinie śnieżnej na wschodnich zboczach Małego Kościelca. Na miejscu wypadku postawiono w 1909 roku pamiątkowy kamień granitowy (tzw. Kamień Karłowicza) z napisem: „Non omnis moriar” (Nie wszystek umrę). Pochowany został w Warszawie.

Ulica łącząca Drogę O. Balzera z Al. Przewodników Tatrzańskich w Zakopanem została nazwana w połowie lat 60. XX w. „ul. Mieczysława Karłowicza”.