Miejsca związane ze św. Bratem Albertem: klasztor sióstr albertynek na Kalatówkach z kaplicą pw. Św. Krzyża i pustelnią brata Alberta; klasztor braci albertynów na Kalatówkach na Śpiącej Górce; klasztor i kaplica sióstr albertynek przy ulicy A. Struga 4 (Czernichowianka)
Bibliografia: Kluz W., 1982 [MK]
Urodził się w Igołomii w 1845 roku. Artysta malarz, zakonnik, założyciel zgromadzeń zakonnych albertynów i albertynek. Jako młody chłopak walczył w powstaniu styczniowym, w którym stracił nogę. W latach 1869–1874 studiował malarstwo w Warszawie i Monachium. Później mieszkał w Krakowie i Lwowie. Przeżył religijne nawrócenie i w 1880 roku wstąpił do jezuitów, jednak w zakonie wytrzymał tylko kilka miesięcy. W 1884 roku w Krakowie zaczął opiekować się ludźmi bezdomnymi. W 1888 roku przywdział habit trzeciego zakonu Świętego Franciszka i przyjął imię zakonne Albert. Rok później, wraz z kilkoma braćmi nowego zgromadzenia, otworzył w Krakowie pierwszą ogrzewalnię dla bezdomnych.
Do Zakopanego przyjechał po raz pierwszy w 1892 roku w odwiedziny do kolegi ze studiów, Stanisława Witkiewicza. W 1898 roku, w porozumieniu z hrabią Władysławem Zamoyskim, bracia albertyni zbudowali na Kalatówkach pustelnię i kaplicę pod wezwaniem Świętego Krzyża, zaprojektowaną przez Witkiewicza. W 1902 roku wznieśli na zboczu Krokwi, na tak zwanej Śpiącej Górce, nową pustelnię, a w tej pierwszej zamieszkały siostry albertynki. Obok niej zbudowano niewielki domek dla brata Alberta.
W Zakopanem widywał się z Witkiewiczami, Dembowskimi, Korniłowiczami, Modrzejewską, Gnatowskim, Kłosowskim, Brzegą. Ostatnie tygodnie życia spędził w swojej pustelni na Kalatówkach, był chory na nowotwór żołądka. Z Zakopanego wyjechał 20 grudnia 1916 roku, a pięć dni później zmarł w Krakowie w dniu Bożego Narodzenia.
W 1983 roku został beatyfikowany, a w 1989 kanonizowany w Rzymie przez papieża Jana Pawła II.
© 2024 Szlak Znakomitych Zakopiańczyków.
