Ferdynand Rabowski

Urodził się 5 lutego 1884 roku we Włocławku. Geolog (studia w Bernie i Lozannie), taternik, alpinista.

W latach 1901–1903 mieszkał w Zakopanem i uczył się prywatnie. W 1902 wziął udział w pierwszej wielodniowej wyprawie graniowej w Tatrach, od Salatyńskiego Wierchu po Cubrynę, w towarzystwie Teodora Eichenwalda oraz przewodników Jana Bachledy Tajbra i Wojciecha Tylki Sulei, z którymi też wtedy dokonał I wejścia na Cubrynkę, drugiego wejścia na Batyżowiecki Szczyt oraz drugiego wejścia granią od Polskiego Grzebienia na Staroleśny Szczyt.

Po studiach i pracy w Szwajcarii (1903–1919) wrócił do Polski. W latach 1920–1933 był pracownikiem Państwowego Instytut Geologicznego, prowadząc badania w Tatrach i ich otoczeniu. Od 1933roku, ze względu na stan zdrowia, zamieszkał na stałe w Zakopanem u Wojciecha Brzegi na Skibówkach, kontynuując badania geologiczne w Tatrach. Opiekował się też wystawą działu geologicznego w Muzeum Tatrzańskim. Ferdynand cierpiał na chorobę Parkinsona, która ujawniła się już w 1925 roku – postępowała powoli, ale pod koniec lat trzydziestych uniemożliwiała intensywną pracę. Starsza córka Zofia, po ukończeniu studiów w Krakowie, zamieszkała z ojcem w 1936 roku, opiekując się nim aż do śmierci. Zmarł 19 kwietnia 1940 roku i został pochowany na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej.

Z materiałów pozostałych po Rabowskim, przechowanych przez wdowę po Wojciechu Brzedze, wydano po wojnie kilka jego prac poświęconych geologii Tatr.