Gustaw Nowotny

Urodził się 12 listopada 1882 roku w Mikołajowicach koło Tarnowa. Był lekarzem chirurgiem, autorem prac o chirurgicznym leczeniu gruźlicy.

W Zakopanem mieszkał od 1912 do 1939 roku pełniąc funkcję dyrektora szpitala. Równocześnie, w latach 1912–1920 prowadził prywatną lecznicę, przejętą od dr Jana Gawlika. W latach 1914–1918 służył w wojsku austriackim jako lekarz szpitala wojskowego w Zakopanem (w odbudowany Zakładzie Wodoleczniczym dra Andrzeja Chramca). 30 października 1918 roku Nowotny jako kapitan, wspólnie z porucznikiem Marianem Bolesławiczem, dowodził polskimi oficerami i żołnierzami podczas likwidacji austriackiej władzy wojskowej w Zakopanem. Po przejęciu władzy oddział oddał się do dyspozycji Stefana Żeromskiego, wówczas przewodniczącego nowo powstałej Rady Narodowej w Zakopanem, tzw. Rzeczpospolitej Zakopiańskiej.

W latach 1918–1920, już w wojsku polskim, pracował jako lekarz szpitala Czerwonego Krzyża także ulokowanym w dawnym Zakładzie Chramca. Od 1926 roku pracował w zakładzie Uniwersytetu Jagiellońskiego na Bystrem w Zakopanem (tzw. KBK). Był też, po drze Wacławie Kraszewskim, lekarzem Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (do 1928 r.). W Tatrach uprawiał turystykę narciarska.

Był też aktywnym działaczem społecznym – w 1922 roku został pierwszym prezesem Klubu Sportowego „Krokus”, a w latach 30. XX wieku był radnym miejskim. Był w Zakopanem postacią bardzo znaną, a Michał Choromański uwiecznił go w powieści Zazdrość i medycyna. Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku ponownie służył w wojsku jako lekarz, m.in. jako komendant szpitala wojskowego w Kołomyi, a po jego likwidacji przez Rumunię dostał się do Francji, gdzie pracował w polskich szpitalach, równocześnie działając w polskim ruchu oporu. Aresztowany przez Niemców w 1943 roku, zmarł 27 października 1944 roku w obozie koncentracyjnym w Dachau. Jego symboliczną mogiłą jest grób syna, również lekarza chirurga, Gustawa Nowotnego jun. (1910–1955) na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej.