Mieczysław Limanowski

Syn znanego Bolesława Limanowskiego urodził się 6 stycznia 1876 roku we Lwowie. Był geologiem, działaczem ochrony przyrody, krytykiem i reżyserem teatralnym, współtwórcą z Juliuszem Osterwą teatru „Reduta” (1919–1939), profesorem uniwersytetu w Wilnie (1927–1939) i Toruniu (1945–1948).

W 1897 roku rozpoczął studia na Politechnice lwowskiej, które przerwał w 1898 roku ze względu na chorobę płuc, którą leczył w Zakopanem, gdzie był m.in. nauczycielem domowym Stanisława Ignacego Witkiewicza. W tym czasie zainteresował się geologią Tatr. Zgromadził wielki zbiór skał i skamielin tatrzańskich, który wykorzystał do stworzenia ekspozycji geologicznej w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem (1900–1901). Wystawa, obrazująca dzieje powstania Tatr w połączeniu z nowoczesnymi poglądami darwinistycznymi na ewolucję życia na ziemi i zilustrowana zdjęciem zrekonstruowanego praczłowieka („małpoluda”), wywołała ostrą krytykę, która doprowadziła do usunięcia z wystawy owej fotografii. W latach 1901–1903, Limanowski stworzył w Muzeum Tatrzańskim nową ekspozycję geologiczną. W tym czasie był też gorącym zwolennikiem stylu zakopiańskiego. Był też – wraz z szesnastoletnim Stanisławem Ignacym Witkiewiczem i siedemnastoletnim Ferdynandem Rabowskim – pionierem speleologii, gdy w 1901 roku wykopał kości niedźwiedzia jaskiniowego w Magurskiej Jaskini.

Jeszcze zanim ukończył studia geologiczne prowadził własne badania, które publikował w czasopismach polskich i niemieckich. W latach 1907–1909 ukończył na uniwersytecie w Lozannie studia geologiczne u prof. M. Lugeona, doktoryzując się na podstawie pracy o tektonice gór na Sycylii. Po ukończeniu studiów prowadził badania w Alpach i Karpatach, nadal publikując ich wyniki. W latach międzywojennym zajmował się badaniami geologicznymi w innych regionach Polski, ale nadal wracał do spraw tatrzańskich i karpackich.

Mieczysław Limanowski zmarł 25 stycznia 1948 roku w Toruniu. Edwarda Passendorfera dwa lata po jego śmieci napisał:

Limanowski był rzadkim typem człowieka, który równocześnie umiał wsłuchiwać się w odwieczny rytm przemian skorupy ziemskiej, jak i śledzić najwyższe wzloty ducha ludzkiego w dziedzinie sztuki… [Passendorfer E., 1950].