Ważniejsze miejsca: grób na Starym Cmentarzu przy ul. Kościliskiej; dawna Szkoła Przemysłu Drzewnego przy ul. Krupówki 8; Galeria Sztuki XX wieku w willi Oksza – filii Muzeum Tatrzańskiego przy ul. Zamoyskiego 25

Bibliografia: Kubaszewska H., 1975; Grabowski J., 1975; Zdebski J., 1986; Radwańska-Paryska Z., Paryski W. H., 1995; Pinkwart M., Długołęcka-Pinkwart L., 2003; Pinkwart M., 2007; Jabłońska T., 2015. [ZM]

Urodził się 14 września 1876 roku w Mokrzyskach koło Brzeska. Artysta malarz i rzeźbiarz. Uczył się w zakopiańskiej c.k. Szkole Zawodowej Przemysłu Drzewnego na wydziale rzeźby ornamentalnej (1891–1895), w której był potem asystentem i nauczał rysunku (1896–1899). Następnie studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1899–1900), w Kunstgewerbe Schule w Monachium oraz w École des beaux-arts w Paryżu.

W 1902 roku zamieszkał na stałe w Zakopanem, początkowo przy ulicy Kościeliskiej, a potem we własnym domu przy ulicy Sienkiewicza (rozebrany). W latach 1918–1931 uczył w Szkole Przemysłu Drzewnego.

Jego twórczość malarska to głównie pejzaże tatrzańskie, m.in. liczne obrazy olejne przedstawiające Morskie Oko, Czarny Staw Gąsienicowy i ich okolice. Pierwsze obrazy wystawił w 1900 roku w Krakowie (Giewont, Pierwszy śnieg w Zakopanem, Kozie Wierchy w Tatrach, Czarny Staw Gąsienicowy, Morskie Oko). Potem prezentował swoje dzieła w różnych miastach Polski (najczęściej w Zakopanem) i za granicą, m.in. w Budapeszcie i Wiedniu. Malował też portrety (np. Józefa Fedorowicza) i projektował kilimy dla zakopiańskiej wytwórni „Kilim”.

Stanisław Gałek zmarł w Zakopanem 13 lipca 1961 roku i został pochowany na Starym Cmentarzu przy ulicy Kościeliskiej. Synem artysty był Andrzej Gałek (1916–1993), architekt uprawiający także malarstwo olejne oraz na szkle.

Galeria zdjęć